Περί Φλαμπούραρη

Αν κάτι μου έχει λείψει από τις ημέρες μετά την υπογραφή της συμφωνίας είναι οι ορδές ανθρώπων στα social media που θα υπερασπίζονταν κάθε παραστράτημα της ΠΦΑ. Οι εγώ-είμαι-αριστερός-όχι-ρατσιστής σχολιαστές από Εκάλη που αναρωτιούνται “γιατί να στείλει κάποιος το παιδί του σε πειραματικό, θα πάθει τίποτα με τα Αλβανάκια” και “εγώ το παιδί μου σε Δημόσιο το έστειλα και βγήκε μια χαρά”. Οι επαναστάτες του “έλα μωρέ κι αν δεν πληρώσουμε το ΔΝΤ τι θα γίνει”. Οι “σιγά μην κλείσουν τις τράπεζες, όπου να’ναι υποχωρούν” οικονομολόγοι. Οι “δε θέλουμε αυτήν την Ευρώπη” οδοντίατροι στο Άμστερνταμ. Οι “πώς κάνεις έτσι μωρέ, conflict of interest και χαζομάρες, αυτά είναι αμερικανιές, άσε τον Κατρούγκαλο να μεγαλουργήσει” (Σ.Σ: το conflict of interest ισχύει, ασχέτως του αν εισέπραξε το 12% τελικά). Οι “φόρεσε ένα παρδαλό πουκάμισο, αλλά είναι επιστήμονας ο άνθρωπος, τι σημασία έχει πώς ντύνεσαι” (στην πορεία ανακαλύψαμε ότι δεν έχει ούτε citation από το 2008, είναι σκέτος καραγκιόζης). Και αρκετοί ακόμη.

Προσωπικά θεωρώ ότι η έλλειψή τους είναι μεγάλη αδικία για τον Φλαμπούραρη, που δεν βγαίνει να τον υπερασπιστεί κανείς απέναντι στα στύφη νεοφιλελεύθερων, δεξιών, μνημονιακών και πάσης φύσεως εχθρών του έθνους. Οπότε βρέθηκα να μιλάω με τον εαυτό μου στον καθρέφτη, υποψιαζόμενος πως η συζήτηση θα πήγαινε κάπως έτσι: